Krytyczka, podcasterka i blogerka Patrycja Mucha opowiada o przygotowanym dla Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych wideoeseju o materialnej reprezentacji przeszłości (czyli w zasadzie o sztuce użytkowej) we współczesnym kinie. Po niemal roku od zakończenia projektu Na wyrywki możemy zobaczyć jej nowy wideoesej “Opowieści przedmiotów, który jest on poniekąd rozwinięciem eseju o designie w polskim kinie.

[audioplayer id=”293295″ src=”/img/articles/112437/Opowiesci-przedmiotow-Design-w-kinie-o-przeszlosci-1-61573e879aa0e-p.mp3″/]

„Olga Drenda w swojej „Duchologii polskiej” pisała o tym, jak pamięć społeczeństwa kształtują obrazy z epoki – zdjęcia wywołane z kiepskiej jakości klisz tworzą z Polski krainę wiecznego lata. Oglądane po latach nie są już jednak niedoskonałymi odbitkami, ale źródłem wiedzy. W kinie polskim jest podobnie – im bardziej oddalamy się od wydarzeń z przeszłości, tym mocniej obrazy historii stają się nie tyle niedoskonałe (takimi były od początku), ile przemielone przez zawodną pamięć kultury. Zanika w niej świadomość niuansu i ułomności obrazów, niezdolnych do pełnego oddania rzeczywistości. Kino, ze swej natury narracyjne (nieliczni próbują z tym walczyć), prowadzi widzów i widzki zarówno przez życie swoich bohaterów, jak i przez Historię przez wielkie „H” – wydaje się zatem stworzone do opowiadania. Czy zawsze oddaje jednak koloryt Historii, jej zniuansowanie i ducha, czy wręcz przeciwnie: wywołuje – jak kiepskiej jakości klisze – pewne nie do końca zgodne z prawdą wrażenie? Jaka jest relacja między rekwizytami i designem filmu dziejącego się w przeszłości a samą przeszłością?
Wideoesej „Opowieść przedmiotów – design w kinie o przeszłości” został stworzony z fragmentów polskich filmów i opiera się na podstawie prawnej jaką jest prawo dozwolonego użytku oraz prawo cytatu (Art. 23-35 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych).
Wideoesej jest krytyczną analizą kina polskiego, ma walor…
Więcej na ten temat