Kilka bloków, trzech kumpli i tajemnica jednego z nich. Nagrodzony Kryształowym Niedźwiedziem na tegorocznym Berlinale film polskiego reżysera już w kinach.

Czekaliśmy niemal dekadę od krótkometrażowego „Emilka płacze”, ale opłacało się. Rafael Kapeliński znów ma nam do opowiedzenia mądrą historię o pewnym aspekcie dojrzewania. Udajemy, że takiego nie ma, ale on siedzi gdzieś w kącie i żeruje na frustracjach, lękach, nieprzystosowaniu. Jest reakcją na upokorzenie. Polski reżyser, od lat mieszkający w Londynie, znów filmuje w czerni i bieli, ale nie w dokumentalnym stylu. Miejsce akcji to już nie Górny Śląsk, a angielskie miasto. W centrum pozostaje historia uniwersalna. „Butterfly Kisses” miesza kino społeczne z elementami thrillera i historii dojrzewania. Sceny świntuszenia przy trzepaku, którym w tym wypadku jest worek treningowy, mieszają się z wizjami samotnych wieczorów na blokowisku, a sensacyjny finał rozgrywa się równocześnie z balem maskowym. Pierwszy element zakończenia nakręcono jak u Solondza, drugi jak u Dolana, czy Polańskiego. Kapeliński może być dumny ze swojej ekipy. Eleganckie zdjęcia Nicka Cooke’a i organowa muzyka Nathana W. Kleina pozwalają zespolić ze sobą różne elementy i przekonać widza do przedstawionej na ekranie genezy przemocy.

Kapeliński ma niezwykle czuły słuch dla młodzieży, fenomenalnie prowadzi aktorów, czułem się jak widz dokumentu o prawdziwej trójce przyjaciół, która regularnie wpada na bilard do knajpki prowadzonej przez miejscowego Shreka. Jeśli pojawia się fałsz, to w obrazie dorosłych, po stronie rodziców. Już lepiej by było dla filmu, żeby pozostali nieobecni. Sceny z nimi są albo sztuczne i niedopasowane (matka Jake’a i jej pretensje) albo banalne…
Więcej na ten temat