<![CDATA[
– Robocze koncepcje, które zakładały pewne ograniczenia tajemnic, nie zyskały akceptacji kierownictwa MS – potwierdził wczoraj wieczorem na Twitterze rzecznik prasowy resortu Jan Kanthak. – Ministerstwo będzie uczestniczyć w pracach studyjnych na forum międzynarodowym związanych z problematyką ochrony tajemnic, w kontekście zagrożeń terrorystycznych i prania brudnych pieniędzy – dodał.
Według pierwotnej propozycji, z której wycofał się resort, w ramach toczącego się postępowania przygotowawczego śledczy uzyskaliby możliwość samodzielnego decydowania o zwolnieniu z tajemnicy adwokata, dziennikarza czy lekarza. Z naszych informacji wynika, że to właśnie śledczy, którzy pracowali nad projektem zmian w procedurze karnej, forsowali dla siebie takie ułatwienia. Obecnie zgodę na zwolnienie z tajemnicy profesjonalnego prawnika czy przedstawiciela innego zawodu zaufania publicznego na potrzeby przesłuchania musi bezwarunkowo wyrazić sąd. Co więcej, może to mieć miejsce tylko w wyjątkowych przypadkach – głównie wtedy, gdy prokuratura nie jest w stanie ustalić ważnych dla sprawy faktów na podstawie innych dowodów.
Po naszym tekście minister Zbigniew Ziobro początkowo zapewniał, że zmiany dotyczące tajemnicy są szykowane, ale dziennikarze nie mają się czym martwić – nie obejmą one bowiem ich tajemnicy zawodowej. Ale z projektu datowanego na 12 września, do którego dotarł DGP, wynikało jednak, że jest inaczej.
Środowiska prawnicze, dziennikarskie i lekarskie natychmiastowo zareagowały na plany ministerstwa. „Zachowanie tajemnicy to nie tylko ustawowy obowiązek osób wykonujących określone zawody. To przede wszystkim prawo naszych pacjentów, klientów, mocodawców i informatorów mediów. To gwarancja, że ich prawa do prywatności, anonimowości czy uczciwego procesu będą chronione w należyty sposób” – napisały we wspólnie wydanym stanowisku Press Club Polska, Krajowa Rada Radców Prawnych, Naczelna Rada Adwokacka i Naczelna Rada Lekarska. Podkreślały też, że ułatwienie śledczym dostępu do poufnych informacji będzie równoznaczne z naruszeniem wolności słowa oraz tajemnicy komunikowania się, które gwarantuje konstytucja.
]]
Więcej informacji
Podział prawa ze względu na metodę regulacji:
1) Prawo wewnętrzne: Prawo konstytucyjne, Prawo cywilne - reguluje relacje między podmiotami prawa w relacji poziomej, czyli żaden z podmiotów pozostających w stosunku prawnym nie jest władny narzucić swojej woli drugiej stronie (cywilnoprawna metoda regulacji).
Prawo pracy - reguluje stosunki między pracodawcą a pracownikiem, a także organizacjami pracowników (związki zawodowe) metodą w zasadzie cywilnoprawną, jednak z dużym zakresem norm semiimperatywnych służących wyznaczeniu minimalnego poziomu ochrony pracownika.
Prawo karne - jest zbiorem norm mających na celu eliminację zachowań aspołecznych najcięższej wagi poprzez zastosowanie sankcji kary. (karnoprawna metoda regulacji).
Prawo administracyjne - reguluje relacje między podmiotami w stosunku pionowym, tj. wówczas gdy jeden z podmiotów może władczo kształtować sytuację prawną drugiego podmiotu. (administracyjnoprawna metoda regulacji).
Prawo rodzinne i opiekuńcze
Prawo finansowe
2) Prawo międzynarodowe
Podział prawa ze względu na przedmiot regulacji:
prawo autorskie, prawo bankowe, prawo budowlane, prawo celne, prawo człowieka, prawo dziecka, prawo energetyczne, prawo kanoniczne, prawo konstytucyjne, prawo konfliktów zbrojnych, prawo lotnicze, prawo medyczne, prawo międzynarodowe, prawo naukowe, prawo o ruchu drogowym, prawo o szkolnictwie wyższym, prawo ochrony środowiska, prawo podatkowe, prawo prasowe, prawo rolne, prawo upadłościowe, prawo wyznaniowe.
Prawo jest wyrazem konieczności uporządkowania życia społecznego i poddania go pewnym regułom, by umożliwiało istnienie i możliwie należyte funkcjonowanie społeczności państwowej, bardzo zróżnicowanej, której członkowie mają odmienne potrze-by i aspiracje, w których dochodzi do rozmaitych konfliktów i zagrożeń, zarówno biologicznej jak i społecznej egzystencji grupy. Różne systemy norm prawnych wprowadzają element ładu we wzajemnych stosunkach między ludźmi. Normy prawne, podobnie jak powszechnie uznawane i akceptowane normy moralne, normy religijne czy nor-my obyczajowe nie mają jednak wyłączności na regulowanie ludzkich zachowań. Nie-mniej jednak prawo normuje dziś niemal wszystkie dziedziny życia społecznego.