Film idealny do grupowego oglądania ma premierę w czasach powszechnej izolacji. I to największy horror, jaki przeżywają widzowie pierwszego polskiego slashera.
W polskim kinie gatunkowym ostatnich lat o wiele więcej emocji przeżyłem na „Wilkołaku” Adriana Panka, a Bartosz M. Kowalski pozostanie dla mnie przede wszystkim reżyserem „Placu zabaw”. Ale kiedy oglądałem jego nowy film, podejrzewałem, że nie bawię się szczególnie dobrze tylko dlatego, że siedzę pod projektorem sam. Sądziłem, że w realiach kinowych zadziała magia zbiorowych reakcji, a to wystarczy, by film polecić. Dzień później premierę odwołano, kilka dni później zamknięto kina. Teraz to pierwsza polska premiera czasów pandemii, która zamiast na duże ekrany trafiła do streamingu. Zazdroszczę odizolowanym w większych grupach, bo dziś już nie mogę zachęcać do przyjacielskich spotkań w celu wspólnego obejrzenia. A wciąż uważam, że to komentarze spoza ekranu mogą uczynić wieczór z pierwszym polskim slasherem niezapomnianym. Wreszcie to, co analizowaliśmy przez dekady, przeniesiono w znane nam z autopsji realia. To już nie amerykańskie wzgórza, które mają oczy, a polskie bory, w których nie ma zasięgu. Nie „high school boys and girls”, a licealna młodzież na obozie odwykowym. Na czas specyficznych kolonii mają porzucić cyfrową technologię i zbliżyć się do natury. Widzowie obstawiają przed ekranami, w jakiej kolejności będą ginąć.
Wielu zaskoczeń się nie spodziewajcie. Bohaterowie sami przypomną, jakie reguły rządzą tym gatunkiem filmowym, by po chwili ulec jego prawidłom. Wszystko rozegrano bez zarzutu, ale i bez podtekstów. W czasie, w którym zaczęły królować horrory Jordana Peele’a i Ariego Astera, twórcy „WLDNZN” stawiają na czystą…
Więcej na ten temat