Co ważne, sąd może w razie poprawy stanu psychicznego zmienić ubezwłasnowolnienie całkowite na częściowe, a w razie pogorszenia się tego stanu – zmienić
ubezwłasnowolnienie częściowe na całkowite.
Wniosek do sądu okręgowego
W
sprawach o ubezwłasnowolnienie właściwy jest sąd okręgowy miejsca
zamieszkania osoby, która ma być ubezwłasnowolniona, a w przypadku braku
miejsca zamieszkania – Sąd miejsca jej pobytu.
Wniosek o ubezwłasnowolnienie może złożyć jedynie:
•
krewny w linii prostej (jednak krewni osoby, która ma być
ubezwłasnowolniona, nie mogą zgłaszać wniosku o wszczęcie postępowania,
jeżeli osoba ta ma przedstawiciela ustawowego),
• małżonek,
• przedstawiciel ustawowy.
Osoby
nie należące do kręgu osób uprawnionych do złożenia wniosku o
ubezwłasnowolnienie, a widzące potrzebę ubezwłasnowolnienia, np.
dalszego krewnego lub obcej osoby potrzebującej pomocy, mogą złożyć
jedynie wniosek do prokuratora o wszczęcie postępowania o
ubezwłasnowolnienie.
Sąd okręgowy po uprawomocnieniu się orzeczenia o ubezwłasnowolnieniu
całkowitym przesyła odpis postanowienia do sądu rejonowego, wydziału rodzinnego, właściwego dla miejsca zamieszkania uczestnika postępowania
(osoby ubezwłasnowolnionej).
Sąd opiekuńczy ustanawia dla niej
przedstawiciela ustawowego – opiekuna. Dokonuje on w imieniu osoby
ubezwłasnowolnionej czynności prawnych.
Co istotne, czynności
prawne dokonane przez osobę, która nie ma zdolności do czynności
prawnych są nieważne – wyjątkiem jest sytuacja, gdy osoba niezdolna do
czynności prawnych zawarła umowę należącą do powszechnie zawieranych w
drobnych bieżących sprawach życia codziennego np. drobne zakupy.
Wszelkich innych czynności prawnych dokonuje w imieniu osoby opiekun
prawny.
Niektórych czynności przedstawiciel ustawowy nie może jednak dokonać. Są nimi np.:
• sporządzenie i odwołanie testamentu,
• zawarcie małżeństwa.
Więcej informacji
Podział prawa ze względu na metodę regulacji:
1) Prawo wewnętrzne: Prawo konstytucyjne, Prawo cywilne - reguluje relacje między podmiotami prawa w relacji poziomej, czyli żaden z podmiotów pozostających w stosunku prawnym nie jest władny narzucić swojej woli drugiej stronie (cywilnoprawna metoda regulacji).
Prawo pracy - reguluje stosunki między pracodawcą a pracownikiem, a także organizacjami pracowników (związki zawodowe) metodą w zasadzie cywilnoprawną, jednak z dużym zakresem norm semiimperatywnych służących wyznaczeniu minimalnego poziomu ochrony pracownika.
Prawo karne - jest zbiorem norm mających na celu eliminację zachowań aspołecznych najcięższej wagi poprzez zastosowanie sankcji kary. (karnoprawna metoda regulacji).
Prawo administracyjne - reguluje relacje między podmiotami w stosunku pionowym, tj. wówczas gdy jeden z podmiotów może władczo kształtować sytuację prawną drugiego podmiotu. (administracyjnoprawna metoda regulacji).
Prawo rodzinne i opiekuńcze
Prawo finansowe
2) Prawo międzynarodowe
Podział prawa ze względu na przedmiot regulacji:
prawo autorskie, prawo bankowe, prawo budowlane, prawo celne, prawo człowieka, prawo dziecka, prawo energetyczne, prawo kanoniczne, prawo konstytucyjne, prawo konfliktów zbrojnych, prawo lotnicze, prawo medyczne, prawo międzynarodowe, prawo naukowe, prawo o ruchu drogowym, prawo o szkolnictwie wyższym, prawo ochrony środowiska, prawo podatkowe, prawo prasowe, prawo rolne, prawo upadłościowe, prawo wyznaniowe.
Prawo jest wyrazem konieczności uporządkowania życia społecznego i poddania go pewnym regułom, by umożliwiało istnienie i możliwie należyte funkcjonowanie społeczności państwowej, bardzo zróżnicowanej, której członkowie mają odmienne potrze-by i aspiracje, w których dochodzi do rozmaitych konfliktów i zagrożeń, zarówno biologicznej jak i społecznej egzystencji grupy. Różne systemy norm prawnych wprowadzają element ładu we wzajemnych stosunkach między ludźmi. Normy prawne, podobnie jak powszechnie uznawane i akceptowane normy moralne, normy religijne czy nor-my obyczajowe nie mają jednak wyłączności na regulowanie ludzkich zachowań. Nie-mniej jednak prawo normuje dziś niemal wszystkie dziedziny życia społecznego.