„Choć skarżącej przysługuje konstytucyjnie gwarantowana ochrona przed eksmisją na bruk, to jednak miejscem właściwym do uregulowania tej ochrony nie są kwestionowane przepisy ustawy o policji, lecz przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji” – wskazał TK w uzasadnieniu środowego wyroku.
TK rozpatrywał skargę na przepisy ustawy o policji odnoszące się m.in. do decyzji o opróżnieniu lokali policyjnych. Sprawa dotyczyła kobiety, wobec której w 2013 r. komendant główny policji wydał decyzję nakazująca opuszczenie zajmowanego przez nią mieszkania. W decyzji tej wskazał, że kobieta oraz członkowie jej rodziny – w tym dziecko – „nie są i nie byli funkcjonariuszami policji i nie posiadają uprawnień do policyjnej renty rodzinnej”, zatem „zajmują lokal mieszkalny bez tytułu prawnego i bez możliwości jego uzyskania”.
W skardze do TK napisano, że ustawa o policji nie przewiduje konieczności wskazania osobie eksmitowanej z mieszkania służbowego innego lokalu, do którego ma nastąpić przekwaterowanie. Ponadto – jak dodano – eksmisja „na bruk” z policyjnego mieszkania może również dotyczyć rodzin z dziećmi.
W uzasadnieniu wyroku TK przypomniał, że już rozstrzygnął tę kwestię w orzeczeniu z 18 października. Wówczas Trybunał podkreślił, że regulacje umożliwiające eksmisję „na bruk” nie mogą być dopuszczalne m.in. w świetle obowiązku poszanowania godności człowieka, a przepis umożliwiający taką eksmisję w trybie postępowania egzekucyjnego w administracji jest niekonstytucyjny. Wniosek w tamtej sprawie złożył do TK Rzecznik Praw Obywatelskich.
„Dzięki tamtemu wyrokowi w systemie prawa polskiego został zapewniony minimalny standard ochrony osób zajmujących bez tytułu prawnego mieszkania służbowe, a tym samym zrealizowany został postulat zawarty w rozpatrzonej w środę skardze, czyli zapewnienie ochrony przed eksmisją donikąd” – zaznaczył w środę TK. Dodał, że gwarancja ta obejmuje także osobę, której dotyczyła rozpatrzona skarga na przepisy ustawy o policji.
Trybunał rozpoznał sprawę w składzie pięciu sędziów. Przewodniczącym składu był sędzia Piotr Tuleja, zaś sprawozdawcą sędzia Małgorzata Pyziak-Szafnicka.
Więcej informacji
Podział prawa ze względu na metodę regulacji:
1) Prawo wewnętrzne: Prawo konstytucyjne, Prawo cywilne - reguluje relacje między podmiotami prawa w relacji poziomej, czyli żaden z podmiotów pozostających w stosunku prawnym nie jest władny narzucić swojej woli drugiej stronie (cywilnoprawna metoda regulacji).
Prawo pracy - reguluje stosunki między pracodawcą a pracownikiem, a także organizacjami pracowników (związki zawodowe) metodą w zasadzie cywilnoprawną, jednak z dużym zakresem norm semiimperatywnych służących wyznaczeniu minimalnego poziomu ochrony pracownika.
Prawo karne - jest zbiorem norm mających na celu eliminację zachowań aspołecznych najcięższej wagi poprzez zastosowanie sankcji kary. (karnoprawna metoda regulacji).
Prawo administracyjne - reguluje relacje między podmiotami w stosunku pionowym, tj. wówczas gdy jeden z podmiotów może władczo kształtować sytuację prawną drugiego podmiotu. (administracyjnoprawna metoda regulacji).
Prawo rodzinne i opiekuńcze
Prawo finansowe
2) Prawo międzynarodowe
Podział prawa ze względu na przedmiot regulacji:
prawo autorskie, prawo bankowe, prawo budowlane, prawo celne, prawo człowieka, prawo dziecka, prawo energetyczne, prawo kanoniczne, prawo konstytucyjne, prawo konfliktów zbrojnych, prawo lotnicze, prawo medyczne, prawo międzynarodowe, prawo naukowe, prawo o ruchu drogowym, prawo o szkolnictwie wyższym, prawo ochrony środowiska, prawo podatkowe, prawo prasowe, prawo rolne, prawo upadłościowe, prawo wyznaniowe.
Prawo jest wyrazem konieczności uporządkowania życia społecznego i poddania go pewnym regułom, by umożliwiało istnienie i możliwie należyte funkcjonowanie społeczności państwowej, bardzo zróżnicowanej, której członkowie mają odmienne potrze-by i aspiracje, w których dochodzi do rozmaitych konfliktów i zagrożeń, zarówno biologicznej jak i społecznej egzystencji grupy. Różne systemy norm prawnych wprowadzają element ładu we wzajemnych stosunkach między ludźmi. Normy prawne, podobnie jak powszechnie uznawane i akceptowane normy moralne, normy religijne czy nor-my obyczajowe nie mają jednak wyłączności na regulowanie ludzkich zachowań. Nie-mniej jednak prawo normuje dziś niemal wszystkie dziedziny życia społecznego.