Skargę na nieopublikowanie przez premier Beatę Szydło wyroku TK z 9 marca zeszłego roku złożyła w czerwcu 2016 r. Partia Razem.
W sierpniu 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił tę skargę – uznał, iż nie jest ona dopuszczalna.
Według WSA czynności kontrolowane przez sąd administracyjny powinny być podejmowane wyłącznie w sprawach indywidualnych, zaś czynność opublikowania wyroku TK taką nie była, tzn. kwestia nieopublikowania wyroku nie dotyczyła bezpośrednio Partii Razem.
Ponadto – zdaniem WSA – nie można było także przyjąć, że publikacja wyroku TK jest działalnością z zakresu administracji publicznej, więc sprawa w związku z tym w ogóle nie podległa sądom administracyjnym.
Mec. Wąsowski powiedział, że w uzasadnieniu NSA nie podzielił poglądu WSA i uznał, że w sprawie chodziło o działanie z zakresu administracji publicznej – więc teoretycznie sprawa mogłaby podlegać sądom administracyjnym. Rozstrzygające dla oddalenia skargi kasacyjnej było jednak uznanie przez NSA argumentu WSA o tym, że bezczynność organu może „odnosić się tylko do konkretnego adresata w konkretnej indywidualnej sprawie”, czyli np. skargi jakiejś partii na decyzję bezpośrednio jej dotyczącą, czyli np. odmowę zgromadzenia.
W lutym Prokuratura Okręgowa Warszawa–Praga umorzyła śledztwo ws. niedopełnienia od 9 marca 2016 r. do 10 lutego 2017 r. obowiązków służbowych przez funkcjonariuszy publicznych: prezesa Rady Ministrów, ministra-członka Rady Ministrów oraz prezesa i pracowników Rządowego Centrum Legislacji, poprzez zaniechanie niezwłocznej publikacji orzeczeń TK – m.in. z 9 marca 2016 r.
Prokuratura uznała wtedy, że zaniechanie publikacji orzeczeń „było działaniem podyktowanym ochroną interesu publicznego, wyrażającym się w niedopuszczeniu do wprowadzenia do obrotu prawnego rozstrzygnięć sprzecznych z obowiązującym porządkiem prawnym”.
Wyroki TK z 9 marca i z 11 sierpnia ub.r. o wcześniejszych nowelach czy ustawach o TK autorstwa PiS nie zostały wydrukowane. Ich druku odmówił rząd, powołując się na złamanie prawa przy ich wydaniu przez TK.
Więcej informacji
Podział prawa ze względu na metodę regulacji:
1) Prawo wewnętrzne: Prawo konstytucyjne, Prawo cywilne - reguluje relacje między podmiotami prawa w relacji poziomej, czyli żaden z podmiotów pozostających w stosunku prawnym nie jest władny narzucić swojej woli drugiej stronie (cywilnoprawna metoda regulacji).
Prawo pracy - reguluje stosunki między pracodawcą a pracownikiem, a także organizacjami pracowników (związki zawodowe) metodą w zasadzie cywilnoprawną, jednak z dużym zakresem norm semiimperatywnych służących wyznaczeniu minimalnego poziomu ochrony pracownika.
Prawo karne - jest zbiorem norm mających na celu eliminację zachowań aspołecznych najcięższej wagi poprzez zastosowanie sankcji kary. (karnoprawna metoda regulacji).
Prawo administracyjne - reguluje relacje między podmiotami w stosunku pionowym, tj. wówczas gdy jeden z podmiotów może władczo kształtować sytuację prawną drugiego podmiotu. (administracyjnoprawna metoda regulacji).
Prawo rodzinne i opiekuńcze
Prawo finansowe
2) Prawo międzynarodowe
Podział prawa ze względu na przedmiot regulacji:
prawo autorskie, prawo bankowe, prawo budowlane, prawo celne, prawo człowieka, prawo dziecka, prawo energetyczne, prawo kanoniczne, prawo konstytucyjne, prawo konfliktów zbrojnych, prawo lotnicze, prawo medyczne, prawo międzynarodowe, prawo naukowe, prawo o ruchu drogowym, prawo o szkolnictwie wyższym, prawo ochrony środowiska, prawo podatkowe, prawo prasowe, prawo rolne, prawo upadłościowe, prawo wyznaniowe.
Prawo jest wyrazem konieczności uporządkowania życia społecznego i poddania go pewnym regułom, by umożliwiało istnienie i możliwie należyte funkcjonowanie społeczności państwowej, bardzo zróżnicowanej, której członkowie mają odmienne potrze-by i aspiracje, w których dochodzi do rozmaitych konfliktów i zagrożeń, zarówno biologicznej jak i społecznej egzystencji grupy. Różne systemy norm prawnych wprowadzają element ładu we wzajemnych stosunkach między ludźmi. Normy prawne, podobnie jak powszechnie uznawane i akceptowane normy moralne, normy religijne czy nor-my obyczajowe nie mają jednak wyłączności na regulowanie ludzkich zachowań. Nie-mniej jednak prawo normuje dziś niemal wszystkie dziedziny życia społecznego.