<![CDATA[
– Jeśli nie znamy adresu pozwanego, powinniśmy przed złożeniem pozwu podjąć kroki, by albo miejsce pobytu ustalić, albo udowodnić, że powzięliśmy stosowne działania, by adres ustalić, ale to się nie udało – wyjaśnia Katarzyna Zdunek-Dróżdż.
Jak to zrobić? Można próbować dotrzeć do rodziny i wspólnych przyjaciół, można wystąpić do organów czy rejestrów, np. do dzielnicowego, do CIDG lub KRS – jeśli ta osoba prowadzi działalność lub jest zaangażowana w spółkę, można też wystąpić do bazy PESEL. Musimy przy tym wskazać interes prawny, czyli wyjaśnić, że poszukujemy konkretnej osoby, bo chcemy złożyć pozew o rozwód. – Jeśli te działania nie przyniosą efektu, powinniśmy przedstawić te okoliczności i wystąpić do sądu o powołanie kuratora dla osoby nieobecnej, nieznanej z miejsca zamieszkania. Sąd wyznaczy kuratora, jeśli uprawdopodobnimy, że sami nie jesteśmy w stanie odnaleźć adresu. Nie wystarczy powiedzieć sądowi, iż nie wiemy, gdzie współmałżonek mieszka, trzeba przedstawić szereg okoliczności wyżej wymienionych – przestrzega radca prawny. – Za tę osobę będzie działać kurator i będzie powiadamiany o wszystkich krokach procesowych.
Czy powołanie kuratora oznacza wyższe koszty sprawy? – To zależy – tłumaczy Zdunek-Dróżdż. – Mogą być one przeniesione na skarb państwa lub – jeśli zostanie orzeczona wina małżonka, który wnosił o rozwód – na niego. Zdunek-Dróżdż przypomina, że kurator nie może nigdy składać oświadczeń woli, np. że wyraża zgodę na rozwód bez orzekania o winie. Kurator jest powołany tylko po to, by chronić interes osoby, którą reprezentuje i podejmować działania procesowe. – Może składać pisma procesowe, podejmować czynności procesowe, które są korzystne dla strony za którą działa, ale nie może składać oświadczeń woli. Dlatego też w tych sprawach, gdzie za pozwanego staje kurator, sąd bada i ustala winę w rozkładzie pożycia małżeńskiego. Nie może wydać wyroku bez orzekania o niej – przypomina radca prawny.
W innej sytuacji, kiedy znamy miejsce zamieszkania współmałżonka, ale nie stawia się on na rozprawę, sąd ma możliwość wydania wyroku zaocznego.
]]
Więcej informacji
Podział prawa ze względu na metodę regulacji:
1) Prawo wewnętrzne: Prawo konstytucyjne, Prawo cywilne - reguluje relacje między podmiotami prawa w relacji poziomej, czyli żaden z podmiotów pozostających w stosunku prawnym nie jest władny narzucić swojej woli drugiej stronie (cywilnoprawna metoda regulacji).
Prawo pracy - reguluje stosunki między pracodawcą a pracownikiem, a także organizacjami pracowników (związki zawodowe) metodą w zasadzie cywilnoprawną, jednak z dużym zakresem norm semiimperatywnych służących wyznaczeniu minimalnego poziomu ochrony pracownika.
Prawo karne - jest zbiorem norm mających na celu eliminację zachowań aspołecznych najcięższej wagi poprzez zastosowanie sankcji kary. (karnoprawna metoda regulacji).
Prawo administracyjne - reguluje relacje między podmiotami w stosunku pionowym, tj. wówczas gdy jeden z podmiotów może władczo kształtować sytuację prawną drugiego podmiotu. (administracyjnoprawna metoda regulacji).
Prawo rodzinne i opiekuńcze
Prawo finansowe
2) Prawo międzynarodowe
Podział prawa ze względu na przedmiot regulacji:
prawo autorskie, prawo bankowe, prawo budowlane, prawo celne, prawo człowieka, prawo dziecka, prawo energetyczne, prawo kanoniczne, prawo konstytucyjne, prawo konfliktów zbrojnych, prawo lotnicze, prawo medyczne, prawo międzynarodowe, prawo naukowe, prawo o ruchu drogowym, prawo o szkolnictwie wyższym, prawo ochrony środowiska, prawo podatkowe, prawo prasowe, prawo rolne, prawo upadłościowe, prawo wyznaniowe.
Prawo jest wyrazem konieczności uporządkowania życia społecznego i poddania go pewnym regułom, by umożliwiało istnienie i możliwie należyte funkcjonowanie społeczności państwowej, bardzo zróżnicowanej, której członkowie mają odmienne potrze-by i aspiracje, w których dochodzi do rozmaitych konfliktów i zagrożeń, zarówno biologicznej jak i społecznej egzystencji grupy. Różne systemy norm prawnych wprowadzają element ładu we wzajemnych stosunkach między ludźmi. Normy prawne, podobnie jak powszechnie uznawane i akceptowane normy moralne, normy religijne czy nor-my obyczajowe nie mają jednak wyłączności na regulowanie ludzkich zachowań. Nie-mniej jednak prawo normuje dziś niemal wszystkie dziedziny życia społecznego.